براي هر قربانيي از نو برپا مي‌كردند- و اين روشي بود كه در ايران زردشتي هم اجرا مي‌شد، و فديه را آتش مقدس به آسمان مي‌برد. در اينجا هم، همچنانكه كمابيش در آغاز هر تمدني معمول است، نشانه‌هايي از قرباني انسان ديده مي‌شود؛ اما تعدادش كم است و قطعي هم نيست. باز، مثل ايران، گاهي اسب را همچون فديه‌اي براي خدايان مي‌سوزاندند. عجيبترين همة آيينها اشوه ميده يا قرباني اسب بود، كه در آن گويا ملكة قبيله با اسب مقدس، پس از آنكه آن را كشتند، نزديكي مي‌كند. پيشكش معمولي، ريختن شيره سومه، و ريختن روغن مايع در آتش بود.(مراسم) قرباني در بيشترين قسمتش با رمزهاي جادويي بيان مي‌شد؛ اگر قرباني درست انجام مي‌گرفت، پاداش به همراه داشت، خواه تقديم كننده شايستگي اخلاقي داشته و خواه نداشته باشد. برهمنان براي ياري پارسايان در اين آيين قرباني، كه همواره پيچيده‌تر مي‌شد، مزد هنگفتي مي‌گرفتند: اگر پولي حاضر نبود، برهمن از خواندن اوراد لازم شانه خالي مي‌كرد، زيرا مزد او را مي‌بايست زودتر از مزد خدا بدهند. برهمنان سر تعيين مقدار دستمزد انجام هر آييني مقرارتي آورده بودند، مثلا دستمزد بايد چند گاو يا چند اسب يا چه مقدار طلا باشد؛ طلا، بخصوص، در به حركت درآوردن آن برهمن يا آن خدا مؤثرتر بود. برهمنه‌ها ، كه نوشتة برهمنان است، به برهمن مي‌آموزد كه هرگاه كساني او را براي انجام نماز يا قربانيي اجير كرده و دستمزد شايسته‌اي به او ندهند، او چگونه آن نماز يا قرباني را، پنهاني، تبديل به آزار آنان كند. مقررات ديگري هم تهيه كرده بودند كه آداب درست و كاربرد آنها را كمابيش در هر يك از موقعيتهاي زندگي تجويز مي‌كرد، و معمولا در اين كارها نياز به ياري برهمنان بود. آرام آرام طبقة براهمه طبقة موروثي ممتازي گشت كه زندگي معنوي و ورحاني هند را زير فرمان خود مي‌گرفت و تهديدي مي‌شد براي خفه كردن هرگونه انديشه وديگرگوني.

vi- وداها به عنوان ادبيات

سانسكريت و انگليسي- خطنويسي- چهار«ودا»- ريگ- ودا- يك سرود آفرينش

زبان هند و آريايي، از لحاظ ما، بايد مورد توجه خاصي قرار گيرد، زيرا سانسكريت يكي از كهنترين زبان گروه زبانهاي «هند و اروپايي» است كه زبان انگليسي هم به همان گروه تعلق دارد. وقتي كه به شباهت ميان ارقام، اصطلاحات همخانواده، و آن لغات كوچك پيوند-