ديودوروس- كه دربارة صحت خبري كه مي‌دهد نمي‌توان اظهار نظر كرد- اين شاه را به صورت شخصي نمايش مي‌دهد كه همة سالهاي عمر را در لذايذ زمانه و فسق و فجور و مخنثي گذرانده، و روايت مي‌كند كه عبارت ذيل، كه بر سنگ قبر آن شاه نقش شده، اثر خود اوست:

چون نيك مي‌داني كه براي مردن زاده شده‌اي،

داد دل بستان و در جشنها خوش باش؛

در آن هنگام كه بميري ديگر هيچ خويشي نداري. چنين است حال من،

كه روزي بر نينواي عظيم فرمان مي‌راندم، و اكنون جز مشتي خاك نيستم.

با وجود اين، آنچه در زندگي ماية لعنت تو بود از من است-

خوراكي كه خوردم و هرزگيهايي كه كردم،

و لذتهايي كه از عشق چشيدم- ولي همة چيزهاي ديگر را

كه مردم نعمت تصور مي‌كنند، پشت سر خود گذاشتم

و شايد ميان اين مزاح و آنچه از خواندن متن كتاب به دست مي‌آيد تناقض موجود نباشد. آن گونه زندگي، خود مقدمه‌‌اي براي رسيدن به چنين نتيجه است.