" این وبسایت تحت حمایت سایت تاریخ ما می باشد کپی برداری از آن بدون ذکر منبع پیگرد قانونی دارد"

www.tarikhema.ir

www.ancient.ir

راهنماي استفاده از اين كتاب

فصل هفدهم

زندگي مردم

i-پديد آورندگان ثروت

زمينة جنگل – كشاورزي – استخراج معادن – صنايع دستي –

بازرگاني – پول – مالياتها – قحطي – فقر و ثروت

خاك هند به رضا و رغبت با تمدن همساز نشده بود. بخش عظيمي از آن را جنگل فرا گرفته بود، و زيستگاه شير، ببر، فيل، مار، ‌و ساير تكرواني بود كه روسووار به چشم حقارت در تمدن مي نگريستند. همواره، و در وراي جلوه‌‌‌هاي سطحي جدال اقتصادي و سياسي، مبارزه‌اي حياتي در جريان بود كه اين زمين را از چنگ اين‌گونه دشمنان آزاد كند. اكبرشاه نزديك متورا ببر شكار مي‌كرد و در بسياري از جاهايي كه ديگر امروزه اثري از فيل در آنها نيست، فيل وحشي به دام مي‌انداخت. در عصر ودايي، در شمال باختري يا مركزي هند، همه جا شير پيدا مي‌شد، اما اكنون كمابيش در سراسر اين شبه‌جزيره نشاني از اين حيوان نيست. مارها و حشرات هنور مي‌جنگند: در سال 1926 درحدود دوهزار هندي به وسيله جانوران درنده (875 نفر توسط ببرهاي مهاجم) كشته شدند؛ و تعداد افرادي كه از نيش مار مردند بالغ بر بيست هزار نفر بود.

بتدريج كه زمين از چنگ جانوران وحشي آزادي مي‌شد، آن را به كشتگاه برنج، حبوبات، ارزن، و انواع سبزي و ميوه تبديل مي‌كردند. در بخش اعظم تاريخ هند، اكثريت جمعيت اين سرزمين، ممسكانه، از همين غذاهاي طبيعي تغذيه كرده‌اند، و گوشت و مرغ و ماهي را براي نجسها و توانگران گذاشته‌اند. هندوها، ‌ براي اينكه غذايشان اشتهاآور باشد، و شايد هم كمكي به آفروديته كرده