مي‌انگاشتند. معتقدات هندو اين بكارت و بيشوهري بار دوم زن را به تجرد راهبه‌ها در جهان مسيحي تشبيه مي‌كرد؛ در هر دو مورد، تعدادي از زنان دست از ازدواج مي‌كشيدند، و براي خدمات خيريه آماده مي‌شدند.

iv – رفتار، رسوم، و منش

حجب جنسي – بهداشت – لباس – صورت ظاهر – هنر ظريف هندوها – عيوب و فضايل آنها – بازيها – جشنواره‌ها – مرگ

براي فردي تنگ نظر، قبول اين نكته خوار است كه همان مردمي كه نهادهايي چون ازدواج در خردسالي، روسپيگري معابد، و ساتي را تحمل مي‌كنند در نرمخويي، رفتار شايسته و ادب، والاتر از ديگران باشند. صرف نظر از چند ديوه داسي، اصولا تعداد روسپيان در هند اندك بود و، بعكس، پاكدامني و عفاف جنسي بسيار زياد. دوبوا كه از هندوان خوشش نمي‌آيد مي‌گويد «بايد قبول كرد كه قوانين نزاكت و ادب اجتماعي (هند) بسيار واضحتر[از اروپا] تدوين شده است، همة طبقات هندو، حتي پايينترينشان هم آنها را بسيار بهتر از وضع اجتماعي مشابه خود در اروپا رعايت مي‌كنند.» در گفتگوها و لطيفه‌هاي غربي مسائل جنسي سهم اساسي دارد، اما اين كار در رفتار هندوان كاملا بيگانه است، چه اينان هرگونه صميميت مردان و زنان را در ملاء عام منع مي‌كنند، و به هنگام رقص تماس جسمي دو جنس مخالف را نادرست و وقيح مي‌دانند. زن هندو مي‌توانست در اجتماع هرجا كه مي‌خواهد برود بي‌آنكه از آزار يا اهانت بترسد؛ در واقع، از ديد شرقيان، خطر همه در آن طرف (يعني در مرد) بود. مانو به مردان هشدار مي‌دهد كه «سرشت زن هميشه گرايش به اغواي مرد دارد، پس، مرد نبايد حتي با نزديكترين خويش زن خود در جاي خلوتي تنها بنشيند.»؛ مرد هرگز نبايد به بالاتر از قوزك پاي دختر عابر نگاه كند.

در هند پاكيزگي دقيقاً به معناي دينداري بود؛ بهداشت، چنانچه آناتول فرانس فكر مي‌كرد، تنها اصل اخلاقي نبود، بلكه بخش اساسي تقوا نيز به شمار مي‌رفت. مانو، قرنها پيش، قوانين سختي در باب پاكيزگي تن مقرر داشته بود. يكي از آن تعاليم اين است: «برهمن پگاهان بايد شستشو كند؛ تنش را بيارايد، دندانش را پاكيزه كند، سرمه به چشم بكشد، و خدايان را