گاويه» پايان مي‌گرفت. اين تطهير، به عنوان مجازات در مورد نقض قوانين مهم طبقه (مثلاً ترك هند) انجام مي‌گرفت، و آن عبارت بود از خوردن «پنج چيز» گاو مقدس: شير، ماست، روغن، پيشاب، و تپاله.

آنچه بيشتر با سليقة امروزي مغرب زمين نزديك است استحمام روزانه است؛ در اين مورد هم، به منظور اينكه اين رسم بهداشتي، كه در يك اقليم نيمه گرمسيري بسيار مطلوب است، به صورت بهتري انجام گيرد، جامة ديني بر آن پوشاندند. استخرها و حوضهاي «متبرك» ساختند؛ رودهاي بسياري را مقدس و متبرك دانستند؛ و به مردم گفته بودند كه اگر در اين رودخانه‌ها غسل كنند، تن و جانشان پاك خواهد شد. قبلاً در زمان يوان چوانگ هر صبح ميليونها نفر در گنگ غسل مي‌كردند؛ از آن قرن تا زمان ما هر بامداد، هنگام تابيدن اشعة خورشيد بر آبهاي رودخانه، بانگ دعا و سرود مؤمنان شنيده مي‌شد، در حالي كه دستهايشان را به سوي آن گوي مقدس به دعا برداشته، صبورانه زمزمه مي‌كردند«اوم، اوم، اوم». بنارس، شهر مقدس هند، مقصد ميليونها زاير، مأمن پيرمردان و پير زناني شد كه از سراسر اين كشور براي غسل در رود گنگ مي‌آمدند تا بيگناه و پاك با مرگ روبه‌رو شوند. تصور اينكه اين مؤمنين طي مدت دوهزار سال به بنارس آمده و، حتي در سپيده دم زمستان، لرزان به آب گنگ پا نهاده‌اند، و در حالي كه بوي گوشت مردگاني را كه بر سكوهاي مرده‌سوزي مي‌سوخته‌اند بوييده‌اند، و همان عبادتهاي نويدبخش را براي همان خدايان طي قرنها به عمل آورده‌اند، ترس‌آور، بلكه وحشتناك است. اگر خدايي اين ادعيه را اجابت نكند، چيزي از ارج و قربش كاسته نخواهد شد؛ هند هنوز هم به همان شدت به خداياني كه در طي اين مدت طولاني با آرامش خيال به فقرو ويراني او فرونگريسته‌اند اعتقاد دارد.

v- پارسايان و شكاكان

روشهاي تقدس - مرتدان - تساهل – نظر كلي دربارة دين هندو

در هند، گويا تعداد اوليا و پارسايان بيش از هر جاي ديگري باشد، تا آنجا كه سرانجام بيننده حس مي‌كند كه آنها هم مثل مار و كوكنار محصول طبيعي اين كشورند. تقواي هندو سه راه اصلي تقدس را به رسميت مي‌شناخت: «جنانه - يوگه»، يا راه شناسايي، «كرمه - يوگه» يا راه كردار؛ و «بكتي – يوگه» يا راه عشق. برهمنان بنابر قانون چهار «اشرمه» يا چهار مراحل تقدس، سير و