خود اين كوشش در زمرة يك نفس‌پرستي خود آزارانه قرار دارد كه مرتاض در آن از درد خود تقريباً يك لذت شهواني مي‌جويد. برهمنان بخردانه از اين كارها دوري جسته و به پيروان خود سفارش مي‌كرده‌اند كه تكاليف معمولي زندگي را آگاهانه به جا آورند و به تقدس از اين راه دست يابند.

5- «پوروه-ميمانسا»

رها كردن يوگه و پرداختن به پوره-ميمانسا به منزلة آن است كه از پرآوازه‌ترين اين شش مكتب فلسفة براهمني به كم آوازه‌ترين و كم اهميت‌ترين آنها بپردازيم. و همان گونه كه يوگه بيشتر جنبة جادوگري و رازوري دارد تا فلسفه، اين نظام هم كمتر فلسفه و بيشتر دين است؛ واكنش سنت پرستانه‌اي است عليه نظرات كفر آميز فيلسوفان. بنيادگذار آن، جيميني، به گرايش كپيله و كناده اعتراض مي‌كند كه آنها در حالي كه وداها را تصديق مي‌كنند آنها را نديده مي‌گيرند. جيميني مي‌گويد ذهن انسان وسيله‌اي است ناتوانتر از آنكه بتواند مشكلات مابعدالطبيعه و الاهيات را حل كند؛ عقل، عاملي لاابالي است كه خادم هر آرزويي مي‌شود؛ نه «علم » را به ما مي‌دهد و نه «حقيقت» را، آنچه به ما مي‌دهد صرفاً همان نفس‌پرستي و غرور ماست كه عقلي‌نما شده است. راه رسيدن به فرزانگي و آرامش درگذر از پيچ و خمهاي بيهودة منطق نيست، بلكه در پذيرفتن خاضعانة سنت و به جا آوردن متواضعانة شعايري است كه در كتابهاي مقدس تجويز شده است. در اين باره سخني است كه مي‌گويد: cela vous abetira [آن يك شما را به حماقت خواهد كشاند.]

6- نظام ويدانته

منشأ – شنكره – منطق – معرفتشناسي - «مايا» - روانشناسي – الاهيات – خدا – اخلاق – دشواريهاي اين نظام – مرگ شنكره

واژة ويدانته در اصل به معني «پايان وداها»ست، يعني اوپانيشادها. امروزه در هند اين واژه را به آن نظام فلسفي اطلاق مي‌كنند كه مي‌كوشد به تعليم بنيادي اوپانيشادها(كه چون نغمه‌اي در سراسر انديشة هندي طنين انداز است)، يعني به اين انديشه كه برهمن (خدا) و آتمن (روان) يك چيزند، ساخت و پشتوانه‌اي منطقي بدهد. كهنترين شكل شناخته شدة اين فلسفه – كه بيشتر از مكاتب فلسفي هند قبول عامه يافته – برهمه – سوترة بادراينه است(در حدود 200 ق‌م)، مشتمل بر 555 سخن كوتاه، كه اولين آنها مقصود تمامشان را بيان مي‌كند: «آرزوي شناختن برهمن». تقريباً هزار سال بعد، گوده – پاده تفسيري بر اين سوتره‌ها نوشت، و اصول باطني اين نظام را به گووينده آموخت و او هم آن را به شنكره آموخت – و شنكره مشهورترين تفسيرهاي