نميشناخت و به توصيف زندگاني مردم ساده ميپرداخت. در اشعار هزيود بانگ رساي قيامهاي دهقاني را كه، در آتيك، اصلاحات سولون و ديكتاتوري پيسيستراتوس را به وجود آورد، ميشنويم.

در بئوسي نيز مانند پلوپونز، زمينها متعلق به اشراف بود، و اشراف، دور از املاك خود، در شهرها به سر ميبردند. آبادترين شهرهاي بئوسي در پيرامون درياچه كوپايس قرار داشت. اين درياچه اكنون خشك است، ولي در قديم، به كمك چند تونل و ترعه، اراضي اطراف را آبياري ميكرد. در اواخر عصر هومر، اقوامي از حدود كوه بوئئون در اپيروس، به اين ناحيه آباد يورش آوردند و شهرهاي متعدد را گرفتند. از اين قبيل است: خايرونيا، كه در آنجا فيليپ، با غلبه خود، به آزادي يونان پايان داد; تب، كه بعدا پايتخت قوم مهاجم گشت; و اورخومنوس، كه پايتخت ديرين قوم مينوسي بود. در اعصار قديم، اين شهرها و چند شهر ديگر اتحاديهاي به نام ((اتحاديه بئوسيايي)) تشكيل دادند و سيادت تب را پذيرفتند. مردم هر ساله مديران اتحاديه را بر ميگزيدند و در كورونيا به وجود آمدن اتحاديه را جشن ميگرفتند.

مردم آتن اهالي بئوسي را مردمي بيذوق ميخواندند و مسخره ميكردند و كودني آنان را به پرخوري و آب و هواي مرطوب و مه آلود آنان نسبت ميدادند درست همان گونه كه فرانسويان كشور و اهالي انگليس را به سخره ميگيرند. اتفاقا آتنيان در تحقير بئوسي چندان از صواب بر كنار نبودند. زيرا مردم بئوسي در جريان تاريخ به كارهايي بس ناپسند دست زدند و حوادثي نامطلوب به وجود آوردند. مثلا مردم شهر تب با مهاجمان ايراني همكاري كردند و صدها سال همچون خاري در تن آتن فرو رفتند، ولي البته محسناتي هم داشتند. قهرمانان دلاور و وفادار جنگ پلاته، همچون هزيود رنجبر و مبارز، پينداروس بلند پرواز، اپامينونداس نجيب، و پلوتارك محبوب از اين سرزمين برخاستند. بايد مراقب باشيم كه رقيبان آتن را از چشم مردم آتن ننگريم.

ii - دلفي پس از آنكه خايرونيا، شهر پلوتارك، را ترك ميكنيم، از كوه‌هاي متعدد خطرناك ميگذريم و به فوكيس ميرسيم و از آنجا به دامنه كوه پارناسوس و شهر دلفي برمي خوريم. در فاصله هزار قدمي، دشت كريسايا گسترده است كه در آن هزاران درخت زيتون با برگهاي نقرهگون خود