ميرسيد. در قرن پنجم، در ساختمانها، از هر دو سبك يونيايي و دوريك استفاده ميشد. مجسمه سازان، در مثلثهاي واقع در زير سقف عمارات، نقوش برجسته بسيار زيبا و جذابي ميساختند. پشت بام، مفروش از آجرهاي كاشي رنگين و، به نوبه خود، زيبا بود و آبروهاي زيبايي داشت. در معابد، معماري به حد اشباع از مجسمه سازي بهره ميگرفت. در ميان ستونها، و روي ديوارها و هر جاي مناسب ديگر، مجسمه به چشم ميخورد. تمام يا قسمتي از عمارت به وسيله نقاشان رنگين و منقش ميشد. محتملا، بيشتر زيبايي آثار هنري يونان از آنجاست كه به مرور زمان از شدت رنگها كاسته است، و تصاوير به صورتهاي طبيعتر درآمدهاند. شايد روزي نقاشيهاي امروزي نيز، از همين لحاظ، زيبايي بيشتري بيابند! اين دو سبك رقيب، در قرن ششم عظمت يافتند و در قرن پنجم به درجه كمال رسيدند و، از لحاظ جغرافيايي، كشور يونان را به دو بخش غيرمساوي تقسيم كردند. سبك يونيك در نواحي آسيايي و نواحي اطراف اژه، و سبك دوريك در شبه جزيره يونان و نواحي باختري رايج شد. معبد آرتميس در افسوس، معبد هرا در ساموس، و معبد برانخيداي در نزديكي ميلتوس از شاهكارهاي سبك يونيك در سده ششم هستند ولي از ساختمانهاي سبك يونيك پيش از جنگ ماراتون فقط ويرانه‌هايي باقي مانده است. برخي از معابد كهن پائستوم و سيسيل از آثار سبك دوريك در سده ششم به شمار ميروند. از معبد عظيمي كه بين سالهاي 548 - 512 با نقشه سپينتاروس، معمار كورنت، در دلفي ساخته شده، آثار مختصري باقي مانده است. اين بنا در سال 373 بر اثر زلزله فرو ريخت و مجددا مطابق نقشه قديمش بازسازي شد و موقعي كه پاوسانياس از يونان بازديد كرد، هنوز برپا بود. در آتن سبك دوريك رواج داشت، و تقريبا در 530، پيسيستراتوس، بر اساس همين سبك، معبد زئوس را در دشت مقابل آكروپوليس بنا نهاد. پس از سال 546 كه ايرانيان يونيا را گرفتند، صدها تن از هنرمندان يونيا به آتيك مهاجرت كردند و سبك يونيك را در آتن رواج دادند. در پايان اين قرن، معماران آتني هر دو سبك را مورد استفاده قرار دادند و زمينه دوره پريكلس را آماده ساختند.

4- موسيقي و رقص

كلمه ((موسيقي)) (موسيكه) در ميان يونانيان اصلا به معناي بستگي به موسايها يا موزها يعني الاهگان هنر است. آكادمي افلاطون را موسيون يعني موزه، كه امروزه بر مخزن آثار فرهنگي اطلاق ميشود، ميناميدند، زيرا به فعاليتهاي فرهنگي كه مورد توجه خدايان هنر بود ميپرداخت. به همين دليل، حوزه اسكندريه را، كه در حقيقت دانشگاهي براي پژوهشهاي ادبي و علمي به شمار ميرفت، ((موزه اسكندريه)) ميخواندند.

موسيقي در ميان يونانيان همان اندازه رواج داشت كه امروزه در نزد ما رايج است. مثلا در آركاديا، تمام مردان آزاده تا سي سالگي به تحصيل موسيقي ميپرداختند، و هر كسي حداقل يك ساز مينواخت، و كسي كه نميتوانست آواز بخواند بيذوق محسوب ميشد. يونانيان به اشعار لطيفي كه همراه نغمه چنگ ترنم ميكردند ((شعر چنگي)) ميگفتند. كسي كه ((شعر چنگي))، يا به اصطلاح امروزيها ((شعر بزمي))،