اعتدال را رعايت ميكنند و در روز دوبار بيشتر غذا نميخورند. بقراط ميگويد: ((ولي كساني هستند كه اگر عادت كنند، ميتوانند بآساني سه بار غذاي كامل بخورند.))

ii - صنعت

مواد معدني و سوختني نيز، چون خوراكيها، از زمين به دست ميآيند. خانه‌ها را با چراغهاي زيبا و مشعلهايي كه روغن زيتون يا راتيانج (نوعي صمغ) در آنهاست، يا با شمع، روشن ميسازند; گرما از چوب يا زغالي كه در منقل افروخته باشد به دست ميآيد. قطع اشجار براي سوخت و بنايي، جنگلها و تپه‌هاي نزديك شهرها را عريان ساخته است; در قرن پنجم، براي بنايي و كشتي سازي، چوب وارد ميكنند. از زغال سنگ خبري نيست.

يونانيان براي تهيه سوخت به استخراج معادن نميپردازند، بلكه مقصودشان آن است كه مواد معدني به دست آورند. خاك آتيك از لحاظ سنگ رخام، آهن، روي، نقره، و سرب بسيار غني است. معادن لائوريون، كه در انتهاي جنوبي اين شبه جزيره قرار دارد، به قول اشيل، براي آتن ((چشمه روان نقره)) است. اين معادن مايه قوام و اعتبار دولتند، زيرا كه حق استخراج معادن مخصوص اوست و هر ساله آنها را به اشخاصي اجاره داده، مبلغي معادل 6000 دلار و نيز بيست و چهار درصد فراورده را در عوض ميستاند. در سال 483، يكي از معدنكاران اولين رگه پرفايده را در لائوريون كشف ميكند، و جويندگان نقره به سوي اين ناحيه روي ميآورند. جز شارمندان، كسي حق اجاره كردن اين معادن را ندارد، و كار استخراج نيز تنها به دست بردگان انجام ميگيرد. نيكياس پرهيزگار، كه انديشه خرافي وي موجب ويراني آتن خواهد شد، يك هزار غلام را به معدنكاوان كرايه ميدهد، و در ازاي هر غلام يك اوبولوس (معادل 170 دلار) در روز كسب ميكند. بسياري از مردم آتن از اين راه، يا از طريق وام دادن به معدنكاوان، دولتمند ميشوند. تعداد بردگاني كه در معادن كار ميكنند به بيست هزار ميرسد، و مباشران و مهندسان نيز در اين شمارند. اين كارگران بنوبت كار ميكنند، و هر نوبت ده ساعت است; از اين رو، كار، روز و شب، بدون انقطاع ادامه دارد. اگر غلامي به خواب رود، تازيانه مباشر بيدارش ميكند; اگر بكوشد كه بگريزد، با زنجير آهنين به محل كار خود بسته ميشود; و اگر بگريزد و باز گرفتار شود، با آهن گداخته بر پيشانيش داغ مينهند. تونلها حدود صد و شصت سانتيمتر پهنا دارند. غلامان بر سينه و زانو و پشت خويش در تونلها ميخزند و با كلنگ يا تيشه و قلم كار ميكنند. كانه، پس از كنده شدن، در كيسه يا زنبيل، دست به دست بيرون برده ميشود، زيرا تونلها گنجايش آن را ندارند كه دو نفر در آنها بآساني از كنار هم بگذرند. منافع اين كار سرشار است: در سال 483، بهره دولت به يكصد تالنت (000،600 دلار) ميرسد، و اين غنيمت براي آتن بحريهاي تشكيل ميدهد كه در جنگ سالاميس موجب نجات يونان ميشود. ولي اين وضع، حتي براي كساني جز غلامان نيز، بديهايي در بر دارد كه از خوبيهايش كمتر نيست. خزانه آتن بر اين معادن تكيه ميكند، و هنگامي كه در جنگ پلوپونزي، اسپارتيان ناحيه لائوريون را تصرف ميكنند، بناي اقتصادي آتن واژگون