ميكنند. افراد يوناني معمولا بيش از يك نام ندارند. از اين رو، غالبا اسمها تكرار ميشوند; همانندي نامهاي بسيار، چون گزنوفونها، آيسخينسها، توكوديسها، ديوگنسها، و زنونها تاريخ يونان را مبهم و مغشوش ساخته است. براي رفع ابهام، نام پدر يا نام زادگاه به نام شخص افزوده ميشود -همچون ((كيمون ميلتيادو)) (كيمون فرزند ميلتيادس) يا ((ديودوروس سيكولوس)) (ديودوروس سيسيلي). گاهي نيز با كنيهاي طيبتآميز، چون ((كاليمدون)) (خرچنگ)، رفع مشكل ميكنند.

پس از آنكه كودك بدين ترتيب در جمع خانواده پذيرفته شد، ديگر كشتن او قانونا ممكن نيست; با همه عطوفتهايي كه، در هر دوره، پدران و مادران بر فرزندان خويش ابراز ميدارند، پرورش مييابد. تميستوكلس پسر خود را فرمانرواي حقيقي آتن ميخواند، زيرا او، كه خود مقتدرترين مرد شهر است، تحت تسلط همسر خويش است، و همسرش نيز، به نوبه خود، فرمانبردار آن فرزند است. بسياري از لطيفه‌هاي منظومي كه در مجموعه اشعار يوناني آمده است، حاكي از فرزند دوستي آن مردم است: من بر مرگ تئونوي خويش بسيار گريستم. اما اميدي كه بر فرزند خويش بسته بودم، اندوه مرا سبك ميكرد، و اينك تقدير حسود پسرم را نيز از من گرفته است. دريغا كه دست تقدير تو را، فرزند دلبندم، تنها چيزي كه براي من به جا مانده بود، به حيله از برم ربود. پرسفونه، اي الاهه جهان مردگان، ناله اندوه اين پدر داغديده را بشنو، و كودك او را در آغوش مادر مردهاش بگذار.

مرارتها و سختيهاي دوران پيش از بلوغ را بازيهاي گوناگون بر كودكان هموار ميسازد. با آنكه يونان خود از يادها رفته است، بعضي از اين بازيها هنوز باقي است. بر روي عطردان سپيدي كه براي گور كودكي ساخته شده است، تصوير پسر خردسالي ديده ميشود كه ارابه كوچك خود را با خويش به جهان ديگر ميبرد.

طفلان شيرخوار جغجغه‌هايي دارند از گل پخته، كه در آن ريگدانه ريخته شده. دختر بچگان با عروسكهاي خود همخانهاند; پسربچگان با سربازان و سرداران گلي به نبردهاي بزرگ دست ميزنند; دايگان كودكان را بر تابها و الاكلنگها مينشانند. پسران و دختران حلقه بر زمين ميغلتانند و با ريگ و جوز و سكه و توپ به صد گونه مسابقه ميپردازند. در عصر طلايي، مهره بازي كودكان نخود خشكي است كه با انگشت پرتاب ميشود، يا سنگ صيقل خوردهاي است كه به ميان دايرهاي افكنده ميگردد تا سنگهاي دشمن را بيرون انداخته، خود هر چه نزديكتر مركز دايره قرار گيرد. هنگامي كه كودكان به ((سن عقل)) هفت يا هشت سالگي نزديك شوند، به نرد بازي ميپردازند; طاسهايشان استخواني مكعبي است كه بالاترين و بهترين عدد روي آنها، شش است. بازيهاي كودكان، از لحاظ قدمت، همپايه گناهان پدرانشان است.

ii - آموزش و پرورش

آتن داراي ورزشگاه‌ها و ژيمنازيومهاي عمومي است، و بر كار معلمان اندك نظارتي معمول است. ولي، در اين شهر، مدرسه عمومي يا دانشگاه دولتي وجود ندارد، و تعليم و تربيت به دست افراد، و به طور خصوصي اجرا ميشود. افلاطون طرفدار مدارس دولتي است، لكن چيزي به نظر