زنان زنبيل به دست شرقي بودهاند. يكي از اين گونه ستونها (كه به شكل زني تراشيده شده بودند) در ترالس، واقع در آسياي صغير، به دست آمده و اصل شرقي و شايد آشوري آنها را آشكار ميسازد. اين پيكره‌ها از لحاظ لباس بسيار عالي ساخته شدهاند، و خميدگي طبيعي زانوها حالت آزاد و آسوده آنان را نمايش ميدهد. ولي اين بانوان سخت و استوار، آن قدر نيرومند به نظر نميآمدند كه بتوانند با استحكام و قدرت خود، چون عاليترين انواع معماري، اطمينان و اعتماد در آدمي پديد آورند. اين انحرافي بود ذوقي كه شايد فيدياس هرگز بدان رضا نميداد.

3- پارتنون

در سال 447، ايكتينوس، به ياري كاليكراتس و تحت نظارت فيدياس و پريكلس، بناي معبد جديدي را براي آتنه پارتنون آغاز كرد. وي، در انتهاي غربي عمارت، براي دختران كاهنه آتنه تالاري ساخت و آن را خانه ((دوشيزگان)) نام گذارد، ولي با گذشت زمان سهل انگار، نام اين جز، به حكم نوعي استعاره معماري، به كل آن بنا اطلاق شد. ايكتينوس مرمر سپيد كوه پنتليكوس را،كه رگه‌هايي از دانه‌هاي آهن داشت، مصالح كار خود قرار داد و ملاط به كار نبرد. پاره‌هاي سنگ را چنان بدقت چهار گوش ساخته و صيقل داده بود كه هر پاره، پاره ديگر را به خود ميگرفت و چون يك قطعه واحد به نظر ميآمد. قطعات استوانهاي شكل ستونها را سوراخ ميكرد تا تير نازكي از چوب زيتون در آنها جاي دهد. سپس قطعات ستون را بر روي هم ميگذارد و قطعه بالايي را آن قدر بر قطعه زيرين ميگرداند و ميساييد كه دو سطح مجاور صاف و هموار گشته، به يكديگر ميپيوستند و فاصله ميانشان تقريبا از نظر محو ميشد.

اين بنا به سبك دوريك يكدست، و از سادگي بناهاي دوران كلاسيك برخوردار بود. طرح آن مستطيل بود.

زيرا يونانيان به اشكال مستدير و مخروطي توجهي نداشتند، و از اين روي، در معماري يونان، طاق مرسوم نبود، هر چند كه معماران بدون شك با آن آشنايي داشتهاند. ابعاد عمارت از حدود اعتدال تجاوز نكرده بود: 70 30 20 متر. گويا، در سراسر اين بنا، تناسبي چون قانون تناسب پولوكليتوس رعايت شده بود، و همه مقياسات آن با قطر ستون تناسبي معين داشتند. در پوسيدونيا، ارتفاع ستون چهار برابر قطرش بود. اما در اينجا، هر ستون پنج برابر قطر خود بلندي داشت; اين سبك نو، با كاميابي تمام، بين استحكام سبك اسپارتي و رشاقت شيوه آتيكي، حد وسط را برگزيده بود. در هر ستون از پايه تا ميانه اندكي (در حدود 2 سانتيمتر) قطورتر، و از ميانه تا بالا، بتدريج باريك ميشد، و به طرف مركز ستونبندي خود متمايل بود.

ستونهايي كه در گوشه‌ها قرار داشتند اندكي از

پارتنون،