برادرم، برادر خودم، نام تو فرخنده باد.

اورستس و پولادس عزم آن ميكنند كه ايفيگنيا را برهانند، و او نيز به ايشان ياري ميكند تا تنديس آرتميس را به دست آورند. سرانجام، با تدابير هوشيارانه ايفيگنيا، بسلامت بر كشتي خود مينشينند و مجسمه را به براورون ميبرند. در آنجا، ايفيگنيا كاهنه ميشود و پس از مرگ، چون خدايان مورد ستايش قرار ميگيرد.

اورستس نيز از آزار الاهگان انتقام آسوده ميشود و چند سالي به آرامش زندگي ميكند. عطش خدايان فرو مينشيند و درام فرزندان تانتالوس به پايان ميرسد.

2- درامنويس

ارسطو معتقد است كه درامهاي اوريپيد، از لحاظ فن درامنويسي، به پاي آثار اشيل و سوفكل نميرسد. بايد اين نظر را پذيرفت; طرح مدئا، هيپولوتوس، و باكخاي بسيار خوب است، اما از لحاظ كمال تركيب و ساختمان با اورستيا، و از لحاظ وحدت پيچيده با شهريار اوديپ هرگز قابل مقايسه نيستند.

اوريپيد، به جاي آنكه يكباره وارد وقايع شود و مقدمات آن را بتدريج و به نحو طبيعي در طي جريان داستان روشن سازد، معمولا در مقدمهاي تصنعي و غيرطبيعي معلموار به توضيح و تفسير ميپردازد; از همه بدتر، اين گونه مطالب را از زبان خدايان بيان ميدارد. نيز، به جاي آنكه وقايع را، چنانكه شايسته است، مستقيما نمايش دهد، غالبا پيك يا رسولي را به صحنه آورده، شرح حوادث را از زبان او نقل ميكند حتي در وقتي كه واقعهاي با قتل و خونريزي همراه نباشد. به جاي آنكه گروه همسرايان را در جريان داستان شركت دهد، آن را به جز جداگانهاي تبديل ميكند كه فقط سخنان فيلسوفانه ميگويد، و يا رشته داستان را با سرودهاي غنايي قطع ميسازد. اين سرودها، گرچه هميشه به غايت زيبايي ميرسند، غالبا به اصل داستان ربطي ندارند. وي، به جاي آنكه عقايد خود را در خلال وقايع بيان كند، گاهي واقعهاي را با فلسفه پردازيهاي خود از ميان بر ميدارد، و در صحنه تئاتر به تدريس فلسفه و بلاغت، و بحث در آرا و افكار ميپردازد. در اكثر نمايشنامه‌هاي اوريپيد، داستان بر تصادف و اتفاق و ((شناسايي)) متكي است گرچه اينها همه با ترتيبي درست تنظيم شده، و با قوت دراماتيك به نمايش درآمدهاند. در اكثر درامهاي او (چون معدودي از آثار درامنويسان پيش از وي) دخالت خدايان در كار است.