نقش كرده بود گويي ميخواست از اين راه پيروزيهاي خود را در عشق نمايان سازد. زنش، پس از آنكه چندگاهي بيوفاييهاي او را بردبارانه تحمل كرد، به خانه پدر بازگشت و آماده جدايي شد. اما هنگامي كه در حضور آرخون تقاضاي خود را عرضه داشت، آلكيبيادس او را در آغوش گرفته، از ميان كوچه و بازار، به خانه خود برد، و كسي را ياراي آن نبود كه وي را از اين كار باز دارد. از اين روي، همسر آلكيبيادس وي را آزادي تمام داد و خود، با درد عشق او، صبر پيش گرفت. اما مرگ پيش از هنگام وي از قلبي شكسته خبر ميدهد.

آلكيبيادس وقتي كه پس از مرگ پريكلس به ميدان سياست گام نهاد، تنها يك كس را رقيب خويش ديد، و آن نيكياس دولتمند و پرهيزگار بود. اما نيكياس از اشراف طرفداري ميكرد. از اين روي، آلكيبيادس جانب پيشه وران را گرفت و از استعمارطلبي دم زد، و اين با غرور خودخواهي آتني سخت سازگار بود. ((صلح نيكياسي)) در نظر وي بياعتبار مينمود، زيرا نام رقيب با آن همراه بود. در سال 420، جزو فرماندهان دهگانه انتخاب شد، و از همين جا بود كه با طرحهاي جاه طلبانه خود آتن را به جنگ بازگرداند. هنگامي كه مجلس كارهاي او را ميستود، تيمون، دشمن اجتماع و انسان، دلشاد بود و بلاها و خونريزيهاي فراوان در آينده ميديد.

v - واقعه سيسيل

قوه تخيل آلكيبيادس اعمال پريكلس را ضايع و بيحاصل كرد. آتن بتازگي از جنگ و طاعون خلاص يافته، و تجارت دوباره ثروت ناحيه اژه را به سوي آن شهر روانه كرده بود. اما هر موجود زندهاي، به مقتضاي طبيعت خويش، خواستار رشد و گسترش است. هرگز مطامع انساني و گسترشطلبي امپراطوريها پايان ندارد و در يك جا باز نميايستد. آلكيبيادس در انديشه آن بود كه قلمرو آتن را در سرزمينهاي ثروتمند سيسيل و ايتاليا توسعه دهد، زيرا كه شهرهاي آن نواحي، امپراطوري را از غله و مواد خام و مرد جنگي بينياز ميساختند. اگر آتن بر شهرهاي ايتاليا و سيسيل دست مييافت، منابعي را كه براي پلوپونز غذا تهيه ميكرد در اختيار ميگرفت، و خراجي كه او را غنيترين و نيرومندترين شهر جهان ساخته بود دو برابر ميشد.

تنها رقيب آتن سيراكوز بود، و او اين انديشه را بر خود هموار نميتوانست كرد. اگر آتن ميتوانست بر سيراكوز چيره شود، مديترانه باختري يكسره در تصرف او ميآمد، و آتن به چنان شكوه و عظمتي دست مييافت كه پريكلس آن را حتي در مخيله خويش نميتوانست ديد.

در سال 427، سيسيل، به تقليد كشورهاي قارهاي، به چند گروه متخاصم تقسيم شده بود: سيراكوز دوريايي در يك سمت، و لئونتيني يونيايي در سمتي ديگر. لئونتيني گورگياس را به آتن فرستاد و ياري طلبيد.

اما، در آن روزگار، آتن چنان ناتوان بود كه هيچ نميتوانست كرد. در اين هنگام، يعني به سال 416، سگستا چندين رسول به آتن فرستاد و گفت كه سيراكوز