فصل بيست و پنجم

مصر و مغرب زمين

i - نام پادشاهان

كوچكترين، ولي غنيترين، سهم الارث اسكندر به تواناترين و با فراستترين سردار او واگذار گرديد.

بطلميوس، پسر لاگوس، از روي وفاداري خاص خودش و شايد براي اينكه به آن وسيله قدرت و حكومت خود را اثبات كند جسد پادشاه متوفي را با خود به ممفيس آورد و در آنجا با تابوتي طلايي دفن كرد. نيز طائيس، معشوقه اسكندر، را همراه آورد و با وي عروسي نمود و از او صاحب دو پسر شد. بطلميوس سربازي بود ساده و گستاخ كه احساساتي شديد و در عين حال مغزي متفكر داشت. در حالي كه ساير وارثين اسكندر نيمي از عمرشان را در انديشه سلطنت بيمدعا صرف جنگ كردند، بطلميوس خويشتن را وقف تقويت موقعيت خود در كشوري بيگانه و توسعه كشاورزي، تجارت، و صنعت مصر نمود. نيروي دريايي نيرومندي براي مصر ساخت و اين كشور را همان قدر در مقابل حملات دريايي مصون ساخت كه طبيعت در خشكي آن را تقريبا غير قابل تسخير نموده بود. ضمنا از رودس و اتحاديه‌ها پشتيباني كامل نمود تا استقلال خود را از مقدونيه حفظ كنند، و بدين ترتيب لقب سوتر ]= نجات دهنده[ يافت. او، فقط هنگامي كه پس از هجده سال كار و مشقت اوضاع سياسي و اقتصادي كشور را ثبات بخشيد، خويشتن را شاه ناميد (305 ق‌م). به دست او و جانشينش، يونانيان مصر تسلط خود را بر كورنه، كرت، سيكلاد، قبرس، سوريه، فلسطين، فنيقيه، ساموس، لسبوس، ساموتراس، و هلسپونتوس برقرار كردند. در پيري و فراغت، تفسيرهايي از لشكركشيهاي خود نوشت كه به نحو شگفت آوري حقيقي بودند، و در سال 290 كتابخانه و موزهاي ساخت كه موجب شهرت اسكندريه شد. در 285، كه 82 سال داشت و احساس ميكرد توانايي