و خلاصه طنزي شهواني نمك احساسات آنهاست كه همان موجب آن است كه شخصيتهاي اشعار او واقعي جلوه كنند. رويهمرفته اشعار او كاملترين شعر يوناني پس از اوريپيد است و تنها اشعار موجود هلنيستي است كه از نفس زندگي برخوردار است.

v - پولوبيوس

گرچه عصر هلنيستي فقط يك شاعر بزرگ به وجود آورد، نثر نويساني عرضه داشت كه از لحاظ تعداد و رنگارنگي بيسابقه بودند. مكالمات خيالي، رساله نويسي، و تدوين دايرهالمعارف از ابداعات اين دوره بود، كه با تدوين زندگينامه‌هاي كوتاه و روشن ادامه يافت و، در دوره ادبيات يوناني روم، نوشتن داستانهاي كوتاه و وعظ و خطابه به آنها اضافه شد. فن سخنوري، كه متكي به سياست بازي، وكالت در محاكم، و آزادي بيان بود، در حال نزع بود. نوشته بهترين وسيله انتقال بيان و ادبيات شده بود. جمله سازي و عبارتپردازي انشايي كه در سيسرون مييابيم در اين زمان به وجود آمد.

تاريخنگاري ترويج يافت. بطلميوس اول، آراتوس آخايايي، و پورهوس اپيروسي خاطرات لشكركشيهاي خود را نوشتند و ميراثي از خود به يادگار گذاشتند كه در عصر سلطنت قيصر به كمال خود رسيد. كاهن اعظم مصر، منتحو، سالنامه مصر را به زبان يوناني نوشت و در آن فراعنه را طوري معرفي كرد كه هنوز هم مبناي شناسايي ماست. بروسوس، كاهن اعظم كلداني، تاريخ بابل را، بر مبناي نوشته‌هاي ميخي، به آنتيوخوس اول اهدا كرد. مگاستنس، سفير سلوكوس اول نزد چندره گوپته از سلسله ماوريا، به نوشتن كتابي درباره هندوستان دنياي يونان را به شگفتي واداشت (300 ق‌م). در يكي از قسمتهاي فريبندهاش ميگويد: ((در ميان برهمنان دستهاي از فيلسوفان هستند كه ميگويند خدا دنياست و قصد آنها سخنوري تنها نيست بلكه دليل و برهان ميآورند.)) اين بار نيز نظريه لوگوس در كار آمد كه اثري چنان عميق در الاهيات مسيحي بر جاي گذاشت. تيمايوس تائورومنيومي، كه به دست آگاتوكلس از سيسيل تبعيد شده بود، تمام اسپانيا و كشور گل را گشت و سپس در آتن مستقر شد و تاريخ سيسيل و مغرب زمين را نوشت. وي محققي ساعي بود و ميخواست از هيچ چيز فروگذار نكند، به حدي كه رقيبانش او را ((آشغال جمع كن پير)) ميناميدند. تيمايوس ميخواست تاريخ قطعي وقايع را معلوم كند و اولمپيادها را ماخذ تاريخ قرار داد.

پيشينيان خود را سخت انتقاد كرد، ولي بخت با او ياري نمود و قبل از اينكه كارهايش زير شلاق انتقاد پولوبيوس بيفتد از دنيا رفت.