يعني تمام آن شهرهاي اصلي يونان كه آزاد نبودند. قسمت اعظم شركت كنندگان كه نميتوانستند چنين عمل آزاديبخش بيسابقهاي را باور كنند فرياد كردند كه اعلاميه دوباره خوانده شود. چون جارچي آن را دوباره خواند، به قول پولوبيوس، ((چنان غريو شادي برخاست كه آنهايي كه امروز به اين داستان گوش ميكنند بآساني نميتوانند عظمت آن را درك كنند.)) بسياري بر صحت و صميمت اعلاميه شك كردند و پي مكر و حيلهاي پشت آن ميگشتند; ولي فلامينينوس همان روز دستور عقب نشيني پادگان رومي از كورنت را داد، و تا سال 194 تمام ارتش او به ايتاليا بازگشت. يونان او را ((نجات دهنده و آزاديبخش)) لقب داد، و شادي كنان آخرين روزهاي آزادي خود را آغاز كرد.

iii - روم فاتح

آيتولياييها از اين ترتيب راضي نبودند. بعضي از شهرهايي كه روم آزاد كرده بود روزي تحت تسلط آيتوليا بودند، ولي اكنون به اتحاديه آيتوليايي پس داده نشده بودند. جنگ دوم مقدوني به اتمام نرسيده بود كه آيتوليا به آنتيوخوس سوم متوسل شد كه يونان را از چنگ روم خلاص كند. پرگامون و لامپساكوس، كه از شمال گرفتار گلهاي ناآرام و از جنوب مورد تهديد نيروي روزافزون سلوكيها بودند، براي دفع خطر آنتيوخوس متوجه روم شدند. سنا قابلترين سردار خود، به نام پوبليوس سكيپيو آفريكانوس، فاتح جنگ زاما، را به كمك آنها فرستاد. سرداران رومي با چند لژيون و سربازان ائومنس دوم آنتيوخوس را در ماگنسيا شكست دادند و سپس رو به شمال رفتند و گلها را بيرون راندند. روميها سلطه خود را تقريبا بر تمام سواحل مديترانه مستقر كردند و به ايتاليا بازگشتند. ائومنس از ابراز حقشناسي خود نسبت به روم دريغ نكرد، ولي سرزمين اصلي يونان او را، به دليل اينكه روميهاي بربر را عليه هموطنان يوناني خود دعوت كرده بود، خائن خواند.

يونان متزلزل كمكم از اينكه مساعدت نجات دهنده گستاخ غربي خود را پذيرفته بود پشيمان شده بود.

گفته ميشد كه گرچه فلامينينوس و جانشينانش به يونان آزادي داده بودند، لكن از هر شهري كه از فيليپ، آنتيوخوس، يا آيتوليا پشتيباني كرده بود آن قدر غنيمت گرفته بودند كه يونانيها از آزادي مشابهي در بيم بودند. در پيروزي فلامينينوس سه روز تمام قطار غنايمي كه وي در مصاف گرفته بود از مقابل چشم روميان ميگذشت: در روز اول اسلحه و مهمات و تعداد بيشماري مجسمه‌هاي مرمر و برنز; در روز دوم نه هزار كيلو نقره، هزار و پانصد كيلو طلا، و يكصد هزار سكه نقره; و در روز سوم يكصد و چهارده تاج. به علاوه، روميها از طبقات پولدار عليه فقيران حمايت كرده بودند و هنوز هم ميكردند و از هر گونه تظاهرات نزاع طبقاتي جلوگيري به عمل ميآوردند. يونانيها صلح را به اين قيمت