دين، بهشتي به همان صورت كه دين بودا قبلا بشارتش را داده بود به او عرضه مي‌كردند، حال آنكه او اساساً جوياي تضمين سعادت دنيوي بود. اكثر مسلمين چين، كه عدة آنها به پانزده ميليون مي‌رسد، چيني اصيل نيستند، بلكه بيگانه‌تبارند. نسطوريان، در حدود 636 ميلادي، مسيحيت را به چين بردند. فغفورتاي تسونگ از آن حمايت نمود و مبلغان مسيحي را از آسيب و آزار محفوظ داشت. در 781، نسطوريان چين، به نام قدرداني از روشندلي و بزرگواري او، و در آرزوي رواج كامل مسيحيت، بنايي يادمان برپا كردند. از آن زمان تاكنون، هيئتهاي تبليغي يسوعي با شور و غيرت عظيم، و مبلغان پروتستان با پول امريكا، در برآوردن آرزوهاي ديرين نسطوريان مي‌كوشند. با اين وصف، امروز در چين بيش از سه ميليون مسيحي وجود ندارد، و از اين برمي‌آيد كه در مدت هزار سال فقط يك صدم جمعيت چين به مسيحيت گرويده است!

v- سلطة اخلاق

مقام اخلاق در جامعة چيني- خانواده- كودكان – پاكدامني- روسپيگري- روابط پيش از زناشويي- ازدواج و عشق- تكگاني و چندگاني- متعه‌گيري- طلاق- يك ملكة چيني- پدر خانواده- رقيب زن- شخصيت چيني

آيين كنفوسيوس با وجوه گوناگون خود، مخصوصاً نياپرستي، در طي بيست قرن بر آيينهاي مخالف متعدد غالب آمد، زيرا بر اخلاق كهنسالي كه بنياد جامعة چيني محسوب مي‌شد استوار بود. اخلاق كهن چيني، كه آيين كنفوسيوس به آن رنگ ديني داد، به وساطت خانواده، از نسلي به نسلي رسيد و تقريباً در بحبوحة همة هنگامه‌ها، با سلطه‌اي نامحسوس، به جامعة چيني نظم بخشيد. ولتر گفته است: «چيزي كه چينيان بهتر مي‌شناسند و بهتر پرورش مي‌دهند و به كمال اعلا مي‌رسانند، اخلاق است.» از سخنان كنفوسيوس است: «ماية ايمني جهان ساختن خانه است بر بنيادي استوار.»

چينيان بر اين باور بودند كه غرض از قوانين اخلاقي، تنظيم روابط جنسي است براي