و دور نيست كه او، برخلاف مشهور، زندگاني را در آنجا بدرود گفته باشد، و نه در دهانه آتشفشان اتنا.

سيراكوز كنوني در آغاز قريهاي بود واقع در دماغه اورتوگيا. گروهي از مردم كورنت در قرن هشتم، براي اشغال اين شبه جزيره كوچك كه شايد در آن وقت جزيره كامل بود، بدانجا كوچيدند و بسياري از بوميان را به داخل جزيره راندند و كمكم، مانند هر گروه نيرومندي كه وارد سرزمين پهناوري ميشود، فزوني يافتند.

پس، اين جزيره، كه محيط آن 5,22 كيلومتر است، داراي نيم ميليون جمعيت شد و به صورت بزرگترين شهر يونان در آمد. مردم محروم شهر به اتفاق بردگان، يعني بوميان، دست به انقلابي بزرگ بر عليه اشراف صاحب زمين زدند و در سال 495 حكومت را از كف اشراف بيرون آوردند و خود زمام امور را به دست گرفتند. ولي، اگر بتوان سخنان ارسطو را باور كرد، اين دموكراسي از ايجاد نظم عاجز ماند. پس، گلون، از مردم گلا، به سال 485 قيام كرد و با خدعه حكومتي ديكتاتوري برقرار كرد. وي، مانند ساير ديكتاتورها، حاكمي مقتدر و بيباك بود و به هيچ قرار و عهدي پابند نميشد و همه مبادي اخلاقي و آداب سياسي را مسخره ميكرد.

اورتوگيا را به صورت دژي نفوذناپذير براي حكومت خويش ساخت و ناكسوس، لئونتيني، و مسانا را تسخير كرد. سپس، براي اينكه بتواند سيراكوز را زيباترين پايتختهاي يونان گرداند، اهالي خاور سيسيل را موظف به پرداختن مالياتهاي سنگين كرد. هرودوت در اين باره با اظهار تاسف ميگويد: ((و بدين طريق گلون پادشاهي بزرگ شد.)) هنگامي كه كارتاژيان، همزمان با حركت ناوگان خشيارشا به سوي آتن، لشكري كه تنها به تعداد كمتر از لشكر ايرانيان بود، براي گرفتن جزيره بهشتي (سيسيل) از دست يونانيان گسيل داشتند، گلون اعتباري دوباره به هم رساند و ناپلئون معبود سيسيل شد. سرنوشت سيسيل به سرنوشت يونان پيوند خورده بود، چرا كه در همان ماه يا بنا بر رويات او همان روز گلون با هاميلكار در هيمرا مصاف داد، و تميستوكلس با خشيارشا در سالاميس.

vi - يونانيان در افريقا

كارتاژيان حق داشتند كه باطنا بيمناك باشند، زيرا يونانيان حتي در سواحل افريقاي شمالي