((نه، تو بايد تنها كساني را با خود ببري كه كه به سن پيري رسيدهاند.)) مرگ، اگر در پايان دوران پيري فرا رسد، امري است كاملا طبيعي و نبايد خاطر از آن مشوش داشت. ((همچنانكه با گذشت سالها خرمنها در پي هم ميآيند، اگر نسلهاي آدمي نيز يكي پس از ديگري بشكفند و بار دهند و آنگاه پژمرده و خشك گردند، ما بر سرنوشت خويش نبايد زاري كنيم. سير طبيعت بر اين منوال است و نبايد از اموري كه قوانين طبيعت آن را محتوم و گريزناپذير ساخته است، هراس داشت.)) نتيجهاي كه ميگيرد با اصول عقايد رواقيون سازگار است: ((مردانه پايداري و شكيبايي بورز، آزرده مشو.)) اوريپيد، گاه گاه، به پيروي از آناكسيمنس، و چون رواقيون دوره بعد، خاطر خود را با اين انديشه تسلي ميدهد كه روح آدمي جزئي است از هواي مقدس آسماني يا پنوما، و پس از مرگ در روح جهان باقي خواهد ماند.

شايد آنچه مرگ نام دارد، زندگي باشد، و آنچه زندگي خوانده شده، مرگ. كيست كه بر حقيقت حال آگاه باشد تنها اين نكته بر ما معلوم است كه زندگان رنج ميبرند، ولي چون جان تسليم كنند، ديگر غم نميخورند و درد نميكشند.

4- مطرود

مردي كه ما چهرهاش را از روي اين نمايشنامه تصوير ميكنيم، با مجسمه نشستهاي كه در موزه لوور جاي دارد، و با پيكره نيمتنهاي كه در ناپل است، شباهت كامل دارد. اين شباهت شايد بدان جهت است كه ما را به اين نكته معتقد سازد كه هر دو تمثال از روي مجسمه‌هاي يوناني و اصيل و معتبر ساخته شده است.

چهره پرموي او زيباست، اما از فرط تفكر خسته به نظر ميآيد، و اندوهي لطيف به آن آرامش داده است.

دوستان او با دشمنانش بر يك عقيدهاند كه وي مردي است تاريك بين و ترشرو، و به خنده و نشاط ميلي ندارد. سالهاي آخر عمر را در جزيرهاي كه زادگاهش بود به انزوا گذراند; سه پسر داشت، و دوران كودكي آنان اندكي خاطر او را شادمان ميداشت. اوريپيد خود را با كتاب تسلي ميداد، و تا آنجا كه ما خبر داريم، اولين شارمندي بود كه در يونان كتابخانه بزرگي براي خود فراهم ساخت. دوستان شايستهاي داشت كه سقراط و پروتاگوراس از آن جمله بودند. سقراط،